هنگامی که مسکو در سال 2000 برنامه های خود را برای ایجاد یک کریدور تجاری شمال-جنوب اعلام کرد، هدف اولیه آن دور زدن کانال سوئز بود، با این حال، اخیراً از این قسمت عمدتاً برای دور زدن تحریم‌های غرب استفاده شده است.

مقامات روسی بر توسعه شبکه راه آهن به عنوان پایه کریدور تمرکز کرده اند، اما مشکلات مسیرهای زمینی در شرق و غرب خزر، تکمیل این خطوط را به طور قابل توجهی به تاخیر انداخته است.

به عنوان مثال، پیوند رشت که مدت ها مورد بحث قرار گرفته بود، اخیراً برای سومین بار به تعویق افتاد و تا سال 2028 زودتر باز نخواهد شد.

سایر مشکلات مربوط به خطوط ریلی بین ایران و همسایگانش هیچ راه حل آشکاری ندارند.

این امر مسکو را وادار می کند که توجه خود را ابتدا به استفاده از خطوط دریایی در دریای خزر و سپس به کریدورهایی که از راه آهن ایران به بنادر ایران می گذرد معطوف کند و از آنجا محموله به هند و سایر مقاصد دورتر حمل شود.

اما با توجه به مشکلات روسیه در زمینه کشتیرانی و تجارت بین‌وجهی، و همچنین فقدان زیرساخت‌های ریلی که بنادر ایران را به مسیرهای شمال متصل می‌کند، این تغییر ممکن است منافع اقتصادی و سیاسی را که آشکارا به دنبال آن است، به مسکو ندهد.

در عوض، به نظر می‌رسد که این تعدیل رقابت ژئواکونومیک و ژئوپلیتیک جدیدی را هم در خزر و هم در اقیانوس هند ایجاد می‌کند.

اولی در حال شکل گیری است، اما دومی تقریباً به طور قطع می تواند مهم تر باشد. در خزر، قزاقستان و سایر کشورهای ساحلی در حال تبدیل شدن به رقبای کشتیرانی روسیه به ایران هستند.

در نتیجه، این کشورها در حال توسعه ظرفیت‌های دریایی بوده‌اند که به آنها امکان می‌دهد تا در صورت تلاش مسکو برای محدود کردن دسترسی به آن بنادر، قدرت را به طور مؤثرتری طراحی کنند.

این بدان معنا نیست که احتمال وقوع درگیری‌های نظامی در آینده نزدیک وجود دارد، بلکه باید به این نکته اشاره کرد که از آنجایی که خاک‌ریزی در دریای خزر اندازه مسیرهایی را که کشتی‌های بزرگتر می‌توانند از آن استفاده کنند کاهش می‌دهد، تنش‌ها بین کشورهای ساحلی افزایش می‌یابد.

تقریباً مطمئناً با توجه به دسترسی به خطوط ترانزیتی باقیمانده افزایش می یابد در نتیجه، در حالی که تغییر مسیر روسیه از خشکی به دریا به عنوان مسیر اولویت خود در این کریدور ممکن است به آن اجازه دهد تا از برخی مشکلات جلوگیری کند، مشکلات جدیدی ایجاد کرده است که ممکن است حتی دشوارتر باشد.

با این حال، وضعیت در اقیانوس هند در جنوب ایران احتمالاً فوراً انفجاری‌تر خواهد بود زیرا تهران مایل است نیروی دریایی خود را برای محافظت نه تنها از بنادر خود، بلکه از کشتی‌های حامل محموله از روسیه نیز مستقر کند.

قدرت‌های غربی علاقه‌مند به حفظ تحریم‌ها علیه ایران و روسیه هستند و آماده هستند تا از ابزارهای مختلفی برای محدود کردن این کشتی‌ها استفاده کنند، از جمله محروم کردن کشتی‌ها از حمایت بیمه.

با این حال، اگر روسیه بتواند بر مشکلات مربوط به اتصال بنادر ایران به راه آهن ایران و در ترانزیت بین‌وجهی غلبه کند، تقریباً قدرت‌های منطقه‌ای مخالف هرگونه گسترش نفوذ ایران، تقریباً واکنش نشان خواهند داد.

با وجود تمام این خطرات بالقوه – و شاید با توجه به رویکرد ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه در امور بین‌الملل – اکنون مسکو احساس می‌کند که مجبور است بر استفاده از تجارت بین‌وجهی از طریق بنادر در دریای خزر و اقیانوس هند به عنوان روش ترجیحی برای توسعه کریدور شمال-جنوب تمرکز کند.

از انتظار برای تکمیل خطوط ریلی. این موضوع ماه گذشته توسط مارات خوسنولین، معاون نخست وزیر روسیه در جریان جلسه استماع شورای فدراسیون روسیه اعلام شد.

خسنولین در اظهارات خود تصریح کرد که مسکو به پیشبرد توسعه ریلی ادامه خواهد داد اما به طور فزاینده ای از دریای خزر در بخش شمالی کریدور تجاری شمال-جنوب و بنادر ایران در بخش جنوبی استفاده خواهد کرد.

اظهارات معاون نخست‌وزیر روسیه روشن‌ترین نشانه‌ای است که تاکنون نشان می‌دهد که دولت روسیه با وجود کمبود کشتی‌های مسکو برای چنین تجارتی، کاستی‌های آن در مدیریت تجارت میان‌وجهی و حتی کمبود آن، بازدهی فوری کافی از پیشرفت‌های ریلی را ندیده است و بنابراین احساس می‌کند که مجبور است دنده خود را تغییر دهد. تعداد کافی ملوان دریایی تجاری.

همه اینها با مشکلاتی در بنادر اولیه ایران در اقیانوس هند در ارتباط با خطوط ریلی منتهی به شمال ترکیب شده است.

این تحول حامل پیام مهمی برای تحلیلگران و سیاستگذاران غربی است.

درست همانطور که در مورد اوکراین، جایی که اقدامات در دریا ممکن است تقریباً به اندازه اقدامات در خشکی مؤثر باشد، همچنین تصمیم مسکو برای تغییر اولویت های خود از خطوط ریلی به خطوط دریایی در جنوب.

مسائل دریایی در خزر و اقیانوس هند نه تنها برای کشورهای ساحلی بلکه برای حامیان و رقبای آنها در دورتر اهمیت بیشتری پیدا خواهد کرد.

و مانند اوکراین و دریای سیاه، مسکو نباید راهپیمایی به سمت غرب را بدزدد، زیرا برخی آن را دریای کوری غرب می نامند.

در عوض، قدرت‌های غربی باید بدانند که مسکو، همانطور که اغلب اتفاق افتاده است، در تلاش است تا در جایی که افراد کمی به دنبال آن هستند، امتیازی به دست آورد و سپس گام‌هایی برای اطمینان از شکست این تلاش ترکیبی روسیه و ایران به جای موفقیت بردارند.

مالکیت معنوی مجله انرژی (energymag.ir) علامت تجاری ناشر است. سایر علائم تجاری مورد استفاده در این مقاله متعلق به دارندگان علامت تجاری مربوطه می باشد. ناشر وابسته یا مرتبط با دارندگان علامت تجاری نیست، و توسط دارندگان علامت تجاری حمایت، تایید یا ایجاد نشده است، مگر اینکه خلاف آن ذکر شده باشد و هیچ ادعایی از سوی ناشر نسبت به حقوق مربوط به علائم تجاری شخص ثالث وجود ندارد.