اقیانوس‌های پاک‌تر، آینده سبزتر: تأثیر سوخت‌های دریایی پایدار، وزارت انرژی ایالات متحده در حال سرمایه گذاری در تحقیق برای SMF های کم کربن و صفر خالص برای جایگزینی نفت کوره سنگین در فعالیت های دریایی است.

سوخت‌های دریایی پایدار سرانجام با توجه به اینکه دولت‌ها و شرکت‌های خصوصی در سراسر جهان به دنبال کربن‌زدایی صنعت کشتی رانی هستند، جذابیت بیشتری پیدا می‌کنند.

این صنعت که به سختی کاهش می‌یابد در حال حاضر تقریباً سه درصد از انتشار گازهای گلخانه‌ای جهان را تشکیل می‌دهد و با ادامه افزایش تجارت و حمل‌ونقل مسافر، اگر کاری برای کربن زدایی این بخش انجام نشود، این رقم می‌تواند به طور تصاعدی رشد کند.

در همین حال شورای جهانی کشتیرانی (WSC) می گوید مقررات بهتری برای اطمینان از استفاده مناسب از سرمایه گذاری در سوخت سبز مورد نیاز است.

در ایالات متحده دفتر فناوری‌های انرژی زیستی وزارت انرژی (DOE) در راستای توسعه سوخت‌های دریایی پایدار با کربن کم و خالص (SMF) برای کربن زدایی بخش کشتی‌رانی کار می‌کند.

در حالی که قایق‌های کوچک‌تر می‌توانند با باتری‌های لیتیومی یا سلول‌های سوختی هیدروژنی تغذیه شوند، کشتی‌های بزرگ‌تر که مسافت‌های طولانی‌تری را طی می‌کنند به رویکرد متفاوتی نیاز دارند.

BETO در حال حاضر روی تحقیق در زمینه تولید سوخت های سبز نوآورانه سرمایه گذاری می کند که می تواند به جایگزینی سوخت های فسیلی در تقویت فعالیت های دریایی کمک کند.

بیش از 90 درصد از کالاهای حمل شده در سراسر جهان با کشتی های باری حمل می شود که برای قدرت خود به نفت کوره سنگین (HFO) متکی هستند. این سوخت از فعالیت‌های پالایش نفت به دست می‌آید که سطوح عظیمی از گازهای گلخانه‌ای (GHG) را در جو منتشر می‌کنند.

در مقابل SMF ها با استفاده از مواد و روش هایی تولید می شوند که به کاهش گازهای گلخانه ای کمک می کنند. آنها را می توان با استفاده از مواد اولیه مانند ضایعات جنگلی و کشاورزی، محصولات انرژی زای غیر غذایی، روغن های پسماند، چربی ها و گریس ها، گازهای دفن زباله و سایر مواد زائد تولید کرد.

دو رویکرد اصلی برای توسعه SMF ها وجود دارد، تولید سوخت هایی که می توانند در کشتی های موجود یا تغییر یافته استفاده شوند و ساخت سوخت هایی که می توانند در کشتی های جدید و مخصوص استفاده شوند. سوخت‌های کم آلاینده را می‌توان در موتورهای کشتی‌های موجود بدون نیاز به اصلاح استفاده کرد، و آنها را برای کربن‌زدایی فوری بخش مناسب می‌سازد.

اینها شامل گازوئیل تجدیدپذیر، بیودیزل، روغن نباتی تصفیه شده با آب، روغن زیستی و نفت خام زیستی است.

در همین حال سوخت‌های دریایی نوظهور با انتشار گازهای گلخانه‌ای صفر یا نزدیک به صفر برای استفاده در موتورهای کشتی جدید یا اصلاح‌شده در حال توسعه هستند، به این معنی که برای تلاش‌های میان‌مدت و بلندمدت کربن‌زدایی مناسب هستند.

اینها شامل متانول زیستی، مخلوط لیگنین-الکل و گاز طبیعی مبتنی بر زیست می باشد.

یکی از بزرگترین محدودیت‌ها برای سوخت‌های دریایی نوظهور، زمان لازم برای عرضه این سوخت‌ها در سطح تجاری است. توسعه فناوری جدید کشتی‌ها و ساخت ناوگان کشتی‌های جدید می‌تواند چندین سال طول بکشد، به این معنی که این سوخت‌ها نمی‌توانند در کوتاه‌مدت برای کربن زدایی فعالیت‌های دریایی استفاده شوند.

بسیاری از شرکت‌های بزرگ اکنون در حال سرمایه‌گذاری در توسعه و تولید SMF هستند تا از کربن‌زدایی فعالیت‌ها حمایت کنند، زیرا دولت‌ها شرکت‌ها را برای حمایت از انتقال سبز تشویق می‌کنند.

غول نفت و گاز شورون امیدوار است تا سال 2030 تولید گازوئیل تجدیدپذیر خود را به 100000 بشکه در روز افزایش دهد.

در سال 2022 گروه انرژی تجدیدپذیر شورون قراردادی استراتژیک با گروه هولدینگ بانکر، بزرگترین تامین کننده و تاجر سوخت های دریایی در جهان، برای توسعه ایالات متحده منعقد کرد و بازارهای دریایی اتحادیه اروپا برای دیزل زیستی پایدار. این مشارکت در حال حاضر در حال اجرای آزمایشی با B20 و B30 SMF در هر دو منطقه است.

باب کنیون، معاون ارشد فروش و بازاریابی در گروه انرژی تجدیدپذیر شورون در مورد این همکاری اظهار داشت: در گروه انرژی تجدیدپذیر شورون، ما به وضوح این فرصت را می بینیم که بیودیزل یک گزینه سوخت پایدار برای مشتریان در انتقال انرژی پاک باشد.

همکاری با Bunker Holding پذیرش بیودیزل در صنعت دریایی را برای دستیابی به اهداف کاهش کربن تهاجمی تسریع می‌کند، کنیون افزود: سوخت‌های تجدیدپذیر و خدمات مشتری ما به کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای کمک می‌کنند و راه‌حلی برای زیرساخت‌های حمل و نقل فعلی ارائه می‌دهند.

ما مشتاقانه منتظر توسعه بیشتر روابط خود با بانکر هلدینگ و حمایت از جنبش کربن زدایی صنعت کشتیرانی هستیم.

جان باتلر، رئیس و مدیر عامل شورای جهانی کشتیرانی (WSC) در حالی که گام‌هایی در توسعه SMF برداشته می‌شود، می‌گوید: برای اطمینان از وجود سوخت‌های تجدیدپذیر برای راه‌اندازی کشتی‌ها به شیوه‌ای رقابتی، تأمین‌کنندگان انرژی باید مقررات نوشته شده را ببینند.

در دو سال آینده که تقاضای کافی برای سوخت‌های جدید را برای توجیه نیاز سرمایه‌گذاری‌های عظیم در آینده نزدیک نشان می‌دهد. چالش کشورهای عضو در IMO (سازمان بین المللی دریانوردی) فقط توافق نیست، بلکه توافق بر روی مقرراتی است که اطمینان سرمایه گذاری را فراهم می کند.

اگر بتوانیم این را از ابتدا به درستی انجام دهیم، انتقال انرژی را تسریع خواهیم کرد و با اجتناب از سرمایه گذاری های سرگردان، آن را مقرون به صرفه تر خواهیم کرد.

باتلر معتقد است WSC باید استانداردهای شدت سوخت GHG را برای هدایت صنعت ایجاد کند. این امر از فناوری و توسعه کشتی پشتیبانی می کند و تولید SMF را هدایت می کند و این به مالکان کشتی و ارائه دهندگان انرژی اجازه می دهد تا تقاضای جهانی برای SMF را بهتر درک کنند و تغییر ناوگان جهانی را تسهیل کند.

باتلر می گوید که مقررات IMO باید یک کشتی یا گروهی از کشتی ها را بر اساس کاهش GHG به دست آمده ارزیابی و پاداش دهد.

WSC از کشورهای عضو خواسته است تا چارچوب نظارتی لازم را تا سال 2025 برای اجرای کامل در سال 2027 اجرا کنند تا از کربن زدایی بخش کشتیرانی تا سال 2050 حمایت کنند.

مالکیت معنوی مجله انرژی (energymag.ir) علامت تجاری ناشر است. سایر علائم تجاری مورد استفاده در این مقاله متعلق به دارندگان علامت تجاری مربوطه می باشد. ناشر وابسته یا مرتبط با دارندگان علامت تجاری نیست، و توسط دارندگان علامت تجاری حمایت، تایید یا ایجاد نشده است، مگر اینکه خلاف آن ذکر شده باشد و هیچ ادعایی از سوی ناشر نسبت به حقوق مربوط به علائم تجاری شخص ثالث وجود ندارد.