گفتمان جهانی در مورد پرداختن به تغییرات آب و هوایی، انتقال انرژی و سرمایه گذاری در حال حاضر تحت سلطه موضوع هیدروژن سبز است.

شور و هیجان رسانه ای پیرامون مجموعه در حال گسترش پروژه ها، طرح های یارانه ها و استراتژی های بین المللی تحت تأثیر برنامه های واشنگتن IRA و پروژه های استراتژیک انرژی اتحادیه اروپا تقویت شده است.

به نظر می رسد که انتخاب برای دنیای پس از هیدروکربن قبلاً انجام شده است و هیدروژن سبز یا مشتق آن، آمونیاک سبز، به عنوان گزینه های مورد علاقه ظاهر می شود، احزاب غربی بسیار خوشبین هستند، زیرا ابتکارات انرژی تجدیدپذیر در مقیاس بزرگ با این جایگزین ها مرتبط است.

با این حال، آوردن واقع گرایی به بحث بسیار مهم است.

این جنبه باید زودتر حل شود. در جریان مجمع اقتصادی قطر در دوحه، عبدالعزیز بن سلمان، وزیر انرژی عربستان، این تردیدها را برجسته کرد و گفت: مردم در مورد هیدروژن به عنوان سوخت آینده صحبت می کنند... اما چه کسی می تواند عامل آن باشد؟ عبدالعزیز بن سلمان تاکید کرد که هیدروژن قیمت مشخصی در بازار ندارد که مانع از توسعه آن می شود.

وی با تاکید بر لزوم شناسایی عوامل شناسایی و سیاست‌های مشخص در این زمینه، بحث‌های رایج در مورد انواع هیدروژن مانند آبی، سبز، بنفش یا صورتی را زیر سوال برد.

امین ناصر، مدیر عامل شرکت سعودی آرامکو، قبلاً گفته بود که هیدروژن آبی 250 دلار به ازای هر بشکه معادل نفت (بوئه) است که نشان می دهد مشتریان در اتحادیه اروپا، ژاپن یا کره جنوبی تمایلی به تهیه آن با چنین قیمت هایی ندارند.

علاوه بر این، بلومبرگ گزارش داد که با وجود رشد تصاعدی فهرست پروژه های هیدروژن سبز، سرمایه گذاران در مورد تامین مالی آنها متقاعد نشده اند.

در حال حاضر، پروژه‌های هیدروژنی پیشنهاد می‌شود، اما تنها ۷ درصد از آن‌ها تامین مالی برای شروع ساخت و ساز را تامین کرده‌اند. بلومبرگ نیو انرژی فاینانس تاکید کرده است که این واقعیت تامین مالی به شدت با انتظارات تعیین شده توسط برنامه های استراتژیک IRA و اتحادیه اروپا در تناقض است. مؤسسات مالی به شدت در مورد امکان‌سنجی تولید مقرون به صرفه و اقتصادی حجم زیادی از هیدروژن سبز تردید دارند.

به گفته برخی از صاحبان صنعت که با بلومبرگ صحبت کردند، در حالی که اعلامیه‌های پروژه‌های متعددی وجود دارد، تعداد بسیار کمی از این پروژه‌ها در حال تحقق هستند.

یکی دیگر از جنبه های حیاتی که قبلا ذکر شده است، اما همچنان دست کم گرفته می شود، کمبود زیرساخت است، نه تنها ایجاد زیرساخت برای استفاده از هیدروژن در نیروگاه ها، بلکه برای تسهیل حمل و نقل آن به کاربران نهایی نیز حیاتی است. (این عوامل نادیده گرفته شده باعث نگرانی موسسات مالی و بانک ها شده است)

فقدان زیرساخت های کافی به دلیل ماهیت گسترده پروژه های هیدروژنی، خطرات قابل توجهی را برای سرمایه گذاران ایجاد می کند.

به طور همزمان، حتی اگر همه پروژه های پیشنهادی اجرا شوند، مهم است که به این واقعیت واقع بینانه پرداخته شود که آنها در مجموع تنها 3.5 درصد از نیاز انرژی پیش بینی شده اتحادیه اروپا را تا سال 2030 تشکیل می دهند.

توسعه دهندگان پروژه و موسسات مالی نیز عمیقاً نگران تمرکز محدود هستند، توسط دولت های غربی، که در درجه اول حول محور انتقال انرژی و جایگزینی هیدروکربن می چرخد، نیاز مبرمی به وضوح بیشتر مقرراتی وجود دارد و تامین مالی دولت همچنان حیاتی است.

یک مثال گویا بانک هیدروژن اتحادیه اروپا است که دارای 3.2 میلیارد دلار است که برای حمایت از بازارهای سوخت آینده در نظر گرفته شده است، در حالی که اجرای کامل مقررات اتحادیه اروپا برای تولید هیدروژن سبز تا سال 2028 انتظار نمی رود.

هیاهوی کنونی پیرامون هیدروژن سبز نمی تواند به اندازه کافی چالش های فنی موجود را برطرف کند، که در عرض چند سال قابل حل نیست، تحقیقات موانع فنی قابل توجهی را نشان می دهد که مانع از ارزیابی اقتصادی جامع استفاده از هیدروژن سبز یا آمونیاک می شود.

دو چالش برجسته مشهود است: اندازه کوچک مولکول های هیدروژن خطرات ایمنی و مربوط به گازهای گلخانه ای را به همراه دارد که باید کاهش یابد.

اگر این چالش ها حل نشده باقی بمانند، توسعه حمل و نقل و زیرساخت ها محقق نخواهد شد، به عنوان مثال یک غول انرژی آلمانی با هدف استفاده 75 درصد از هیدروژن سبز در نیروگاه های گازی خود تاکید کرده است که شبکه فعلی آلمان تنها می تواند 20 درصد هیدروژن را انتقال دهد.

محدودیت های مشابهی در هلند و سایر کشورهای اروپایی وجود دارد. در این زمینه، هدف بلندپروازانه اتحادیه اروپا برای واردات 10 میلیون تن هیدروژن سبز تا سال 2030 در معرض خطر جدی قرار دارد.

همانطور که برخی پیشنهاد می‌کنند، تبدیل نیروگاه‌ها و زیرساخت‌های گازی‌سازی مجدد LNG برای جابه‌جایی انتقال هیدروژن سبز، بسیار پرهزینه خواهد بود و هنوز مورد توجه قرار نگرفته است.

BloombergNEF تاکید کرده است که در حالی که در دسترس بودن هیدروژن سبز در حال حاضر تحت فشار است، سمت تقاضا هنوز مشخص نشده است، بدون درک روشنی از اینکه مشتریان چه کسانی خواهند بود، هیچ پروژه ای را نمی توان بانکی یا از نظر اقتصادی مقرون به صرفه تلقی کرد.

برت رایان، رئیس بخش سیاست هیدروژن بریتانیا، به صراحت می گوید: اگر شما افرادی که از آن خارج می شوند آماده استفاده واقعی از هیدروژن نباشند، تولید حجم عظیمی از هیدروژن فایده ای ندارد.

این احساس توسط تولیدکنندگان بزرگ هیدروژن سبز مانند عربستان سعودی و امارات تکرار می شود.

بدون قیمت بازار، که در حال حاضر وجود ندارد، یا قیمت های مرجع قوی در بازار کالایی که هنوز در حال ظهور است، تحقق پیش بینی های پیشنهادی برای هیدروژن سبز تقریبا غیرممکن خواهد بود. بازار هیدروژن سبز خود را در وضعیت مرغ یا تخم مرغ می بیند.

در حالی که بسیاری از پروژه های انرژی تجدیدپذیر خود را با هیدروژن سبز به عنوان یک محرک اقتصادی بالقوه هماهنگ می کنند، باید واقعیت را پذیرفت، با توجه به هجوم قابل توجه تولید انرژی تجدیدپذیر متناوب، بازار باید بداند که بدون مصرف کنندگان هیدروژن سبز یا آمونیاک سبز، چشم انداز مالی کلی بسیار بدتر از آنچه پیش بینی می شد خواهد بود.

یک بازار مبتنی بر عرضه و تقاضا ضروری است و در حال حاضر، گزینه های قابل دوام، حتی در بازارهای پررونقی مانند شمال غربی اروپا، کمیاب هستند.

هیدروژن سبز گران است و اگر نتوان آن را به طور کارآمد حمل کرد، دیگر سبز نیست و به اتلاف بالقوه منابع مالی تبدیل می شود، توسعه دهندگان پروژه باید به هشدارهای شاهزاده عبدالعزیز توجه کنند، نه به عنوان یک ناقوس مرگ بلکه به عنوان یک پیام هشدار دهنده.

مرحله اولیه توسعه اقتصاد هیدروژنی پر از خطر است، تکیه بر تبلیغات به تنهایی پایه ای برای ثبات ایجاد نمی کند، بلکه خطرات ذاتی را در معرض خطر قرار می دهد.

مالکیت معنوی مجله انرژی (energymag.ir) علامت تجاری ناشر است. سایر علائم تجاری مورد استفاده در این مقاله متعلق به دارندگان علامت تجاری مربوطه می باشد. ناشر وابسته یا مرتبط با دارندگان علامت تجاری نیست، و توسط دارندگان علامت تجاری حمایت، تایید یا ایجاد نشده است، مگر اینکه خلاف آن ذکر شده باشد و هیچ ادعایی از سوی ناشر نسبت به حقوق مربوط به علائم تجاری شخص ثالث وجود ندارد.