هزینه تخمینی 2 تریلیون دلار برای انتقال به زنجیره تامین سوخت آمونیاک سبز تا سال 2050 با سرمایه گذاری های قابل توجه در استرالیا، شیلی، کالیفرنیا، شمال غرب آفریقا و جنوب شبه جزیره عربستان مورد نیاز است.
این تغییر به سمت آمونیاک سبز با تعهد سازمان بین المللی دریانوردی برای نصف کردن انتشار گازهای گلخانه ای ناشی از کشتیرانی تا سال 2050 و تجدید نظرهای اخیر برای انتشار خالص صفر مطابقت دارد.
محققان دانشگاه آکسفورد دریافته‌اند که آمونیاک سبز می‌تواند برای برآوردن نیازهای سوخت بیش از 60 درصد کشتیرانی جهانی تنها با هدف قرار دادن 10 بندر اصلی سوخت منطقه‌ای مورد استفاده قرار گیرد. این نشان می‌دهد که این سوخت می‌تواند گزینه مناسبی برای کمک به کربن‌زدایی کشتیرانی بین‌المللی تا سال 2050 باشد.
گزارش مطالعه در مجله IOP Publishing's Environmental Research: Infrastructure and Sustainability منتشر شده است.
محققان دانشگاه آکسفورد هزینه‌های تولید آمونیاک را که مشابه سوخت‌های گوگرد بسیار کم است، بررسی کردند، برآورد اولیه آنها هزینه ای در حدود 2 تریلیون دلار برای انتقال به زنجیره تامین سوخت آمونیاک سبز تا سال 2050 مورد نیاز است، در درجه اول برای تامین مالی زیرساخت های مورد نیاز.
این مطالعه نشان می‌دهد که بیشترین نیاز سرمایه‌گذاری در استرالیا برای تامین بازارهای آسیایی است، با خوشه‌های تولیدی بزرگی که در شیلی (برای تامین آمریکای جنوبی)، کالیفرنیا (برای تامین غرب ایالات متحده آمریکا)، شمال غرب آفریقا (برای تامین تقاضای اروپا) پیش‌بینی شده است و شبه جزیره عربستان جنوبی. (برای پاسخگویی به تقاضای محلی و بخش هایی از جنوب آسیا)
90 درصد تجارت کالاهای فیزیکی جهان توسط کشتی هایی حمل می شود که نفت کوره سنگین می سوزانند و آلاینده های سمی منتشر می کنند.
این تقریباً 3 درصد از انتشار گازهای گلخانه ای جهانی (GHG) را تشکیل می دهد و در نتیجه سازمان بین‌المللی دریانوردی (IMO) متعهد شد که حمل‌ونقل بین‌المللی را در سال 2018 کربن‌زدایی کند و هدف آن کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای تا سال 2050 به نصف باشد.
پس از بررسی قابلیت اسکرابر اگزوز کشتی های دیزلی، آمونیاک سبز، ساخته شده با الکترولیز آب با برق تجدید پذیر، به عنوان منبع سوخت جایگزین برای کربن زدایی سریع صنعت کشتیرانی پیشنهاد شد.
با این حال از نظر تاریخی، عدم اطمینان زیادی در مورد چگونگی و مکان سرمایه گذاری برای ایجاد زیرساخت های لازم برای ارائه یک زنجیره تامین سوخت کارآمد و قابل دوام وجود داشته است.
رنه بانیرس آلکانتارا پروفسور مهندسی شیمی در دپارتمان علوم مهندسی دانشگاه آکسفورد، می‌گوید: کشتیرانی یکی از چالش‌برانگیزترین بخش‌ها برای کربن‌زدایی است زیرا نیاز به سوخت با چگالی انرژی بالا و دشواری هماهنگ‌سازی انواع مختلف دارد و گروه هایی برای تولید، استفاده و تامین مالی منابع سوخت جایگزین نیاز است.
برای راهنمایی سرمایه‌گذاران تیم دانشگاه آکسفورد یک چارچوب مدل‌سازی برای ایجاد سناریوهای مناسب برای چگونگی ایجاد زنجیره تامین سوخت آمونیاک سبز جهانی ایجاد کرد.
این چارچوب یک مدل تقاضای سوخت، سناریوهای تجارت آتی و یک مدل بهینه‌سازی فضایی برای تولید، ذخیره‌سازی و حمل و نقل آمونیاک سبز را برای یافتن بهترین مکان‌ها برای برآورده کردن تقاضای آینده برای سوخت حمل‌ونقل ترکیب می‌کند.
پروفسور Bañares-Alcantara ادامه داد: پیامدهای این کار قابل توجه است و بر اساس مدل پیشنهادی، وابستگی کنونی به کشورهای تولیدکننده نفت با صنعت منطقه‌ای‌تر جایگزین می‌شود، آمونیاک سبز در نزدیکی خط استوا در کشورهایی با زمین فراوان و پتانسیل خورشیدی بالا تولید می شود و سپس به مراکز منطقه ای تقاضای سوخت کشتیرانی منتقل می شود.
همه اینها ایده بسیار خوبی به نظر می رسد، حتی می تواند کار کند و احتمالاً نیاز به اعمال نیروی دولتی و افزایش قیمت‌ها برای حمل و نقل کالاهای جهان وجود دارد.
جای تعجب است که تأسیسات تولیدی از حالت عدم وجود ساخته می شوند. یک سیستم حمل و نقل و ذخیره سازی کامل نیز باید ساخته شود و هیچ کس کشتی نمی‌سازد تا زمانی که این کار انجام شود.
امروز بحث 2 تریلیون دلار است و ممکن است درست باشد یا شاید نیمی از آن درست باشد، ارزش پول فیات حدود 10 درصد در سال کاهش می یابد و با اجبار - هزینه ها به مراتب بیشتر خواهد بود.
با هزینه کمتر یا کمتر از نفت کوره، ممکن است یک خط کشتیرانی وجود داشته باشد که کشتی‌ها را سفارش دهد و تضمین کند که آمونیاک با قیمت مشخصی برای سال‌ها مصرف می‌شود و این ممکن است محرکی باشد که آن را شروع می کند. (مزیت رقابتی باعث می‌شود که به بقیه صنعت تبدیل شود)
ایده آمونیاک درست است، اما بازاری وجود ندارد و نحوه شکل گیری بازار تاثیر زیادی بر قیمت تقریباً همه چیز خواهد داشت.
لینک سایت مرجع
مالکیت معنوی مجله انرژی (energymag.ir) علامت تجاری ناشر است... سایر علائم تجاری مورد استفاده در این مقاله متعلق به دارندگان علامت تجاری مربوطه می باشد، ناشر وابسته یا مرتبط با دارندگان علامت تجاری نیست و توسط دارندگان علامت تجاری حمایت، تایید یا ایجاد نشده است، مگر اینکه خلاف آن ذکر شده باشد و هیچ ادعایی از سوی ناشر نسبت به حقوق مربوط به علائم تجاری شخص ثالث وجود ندارد.
