آسیای جنوب شرقی میلیاردها دلار بر روی ذخیره سازی انرژی هیدرولیکی سرمایه گذاری می کند

پیش بینی می شود ظرفیت آبی پمپاژ جنوب شرقی آسیا از 2.3 گیگاوات به 18 گیگاوات تا سال 2033 افزایش یابد، سرمایه گذاری های عمده ای در فیلیپین، ویتنام، اندونزی و تایلند برنامه ریزی شده است که توسط شرکت های دولتی و سیاست های حمایتی دولت هدایت می شود.

نیروگاه آبی ذخیره‌سازی پمپ یا به‌طور ساده آب پمپاژ شده، قرار است نقش فزاینده‌ای در انتقال انرژی آسیای جنوب شرقی ایفا کند، این فناوری بالغ برای ذخیره سازی انرژی در مقیاس بزرگ می تواند قابلیت اطمینان شبکه را تقویت کند زیرا مولدهای سوخت فسیلی به نفع منابع تجدید پذیر حذف می شوند.

این امر نشان دهنده افزایش تقریباً هشت برابری در کمتر از یک دهه است و مجموع سرمایه گذاری تخمینی بین 12 تا 70 میلیارد دلار آمریکا را جذب می کند.

با توجه به اینکه 64 درصد از تولید برق منطقه از سوخت‌های فسیلی تامین می‌شود، راه‌حل‌های ذخیره‌سازی انرژی سبز و قابل اعتماد برای افزایش انعطاف‌پذیری سیستم برق بسیار مهم است، به‌ویژه با یکپارچه شدن بیشتر منابع انرژی تجدیدپذیر مانند خورشید و باد.

در حال حاضر 2.7 گیگاوات ذخیره سازی هیدرولیکی پمپ شده در دست ساخت است و 13.3 گیگاوات باقی مانده در مراحل مختلف توسعه است. این گسترش چشم انداز انرژی های تجدیدپذیر منطقه را که در حال حاضر در فیلیپین و تایلند متمرکز است، متنوع خواهد کرد.

در حالی که تایلند در حال حاضر بیشترین ظرفیت موجود را دارد، فیلیپین به زودی با حدود 5.7 گیگاوات ظرفیت در خط لوله از آن پیشی خواهد گرفت.

دیگر کشورهای منطقه که در زمینه آب پمپاژ سرمایه گذاری می کنند، ویتنام و اندونزی هستند که به ترتیب حدود 4.5 گیگاوات و 4.2 گیگاوات ظرفیت معلق دارند، تایلند همچنین تا سال 2033 به رشد منطقه کمک خواهد کرد و 1.6 گیگاوات اضافی برای توسعه در نظر گرفته شده است.

هیدرولیک پمپ شده به عنوان یک راه حل امیدوارکننده برای برآورده کردن نیازهای رو به رشد ذخیره انرژی می درخشد که برای حفظ قابلیت اطمینان شبکه ضروری است زیرا آسیای جنوب شرقی از منابع تجدیدپذیر متغیرتر مانند خورشیدی و باد استفاده می کند.

با این وجود، سیاست گذاران و توسعه دهندگان باید مدیریت ریسک موثری را برای مقابله با چالش ها و عدم قطعیت های ذاتی در بهره برداری از آب پمپاژ شده اجرا کنند تا از ادغام یکپارچه آنها با چشم انداز انرژی منطقه اطمینان حاصل کنند.

سیاست‌گذاری در کوتاه‌مدت یک نیروی محوری بوده است، به‌ویژه با سیاست‌هایی که به نفع تأسیسات آبی پمپاژ شده است که این حرکت را به جلو می‌برند، به عنوان مثال وزارت انرژی فیلیپین (DOE) به طور فعال فناوری های ذخیره سازی انرژی، از جمله آب پمپاژ شده را تنظیم می کند.

در برنامه آتی حراج انرژی سبز کشور (GEAP 3) که در نیمه دوم سال 2024 پیش بینی می شود، وزارت انرژی قصد دارد 3.1 گیگاوات ظرفیت آبی پمپاژ شده را ارائه دهد و به طور مشابه، برنامه ملی توسعه برق ویتنام 8 (PDP 8) با پروژه هایی مانند Bac Ai و Nihn Son که در حال حاضر در دست اجرا هستند، با هدف دستیابی به 2.4 گیگاوات هیدرولیک پمپاژ شده تا سال 2030.

علاوه بر این، اندونزی، تایلند و سایر کشورهای منطقه در حال پیشرفت با آب پمپاژ شده از طریق چارچوب های سیاست هستند.

شرکت‌های برق دولتی بر پروژه‌های آبی پمپاژ شده در بیشتر اندونزی، فیلیپین، ویتنام و تایلند تسلط دارند. این روند با سه توسعه دهنده برتر در آسیای جنوب شرقی مشهود است که همگی مالکیت قابل توجهی از دولت دارند و شرکت آب و برق دولتی PLN اندونزی توسعه‌دهنده پیشرو در منطقه است و پروژه‌های آبی پمپاژ شده 3.7 گیگاوات در خط لوله است.

هزینه های اولیه بالا و زمان طولانی برای بازگشت سرمایه باعث می شود که پروژه های آبی پمپاژ شده برای شرکت های خصوصی جذابیت کمتری داشته باشند. علاوه بر این، فرآیند صدور مجوز می‌تواند غیرقابل پیش‌بینی باشد و جدول زمانی پروژه را طولانی کند و برای توسعه‌دهندگان بالقوه خطر ایجاد کند.

فیلیپین با این روند مخالفت می کند و برخلاف همسایگان خود، این کشور دارای یک بازار غیر بسته‌بندی برق است، به این معنی که هم در تولید و هم در توزیع برق رقابت وجود دارد، این رقابت باعث ایجاد نوسان قیمت عمده فروشی برق می شود که می تواند بیشتر از بازارهای تنظیم شده نوسان داشته باشد.

این یک انگیزه اقتصادی برای ذخیره سازی هیدرولیکی پمپ شده است و آن را به گزینه ای جذاب برای توسعه دهندگان در فیلیپین تبدیل می کند.

انرژی آبی ذخیره‌سازی پمپی روشی برای ذخیره انرژی برق آبی است که توسط سیستم‌های قدرت الکتریکی برای متعادل‌سازی بار استفاده می‌شود، این با پمپاژ آب از یک مخزن با ارتفاع پایین به مخزن بالاتر کار می کند و انرژی را ذخیره می کند که بعداً می تواند در دوره های تقاضای الکتریکی بالا مورد استفاده قرار گیرد.

مازاد برق کم هزینه در خارج از پیک معمولاً پمپ ها را تغذیه می کند و آب ذخیره شده از طریق توربین ها برای تولید برق در صورت نیاز آزاد می شود.

پروژه های آبی تلمبه ای به شدت به شرایط جغرافیایی خاص متکی هستند و موانعی را در انتخاب مکان و تملک زمین ایجاد می کنند، بسیاری از سایت های بالقوه در مناطق روستایی فاقد زیرساخت های لازم مانند خطوط انتقال و دسترسی جاده برای ساخت و ساز واقع شده اند.

این کمبودها می‌تواند منجر به افزایش هزینه‌ها و زمان‌بندی توسعه پروژه شود و هزینه‌های مالی پروژه را تحت فشار قرار دهد.

علاوه بر این، به دست آوردن زمین برای این پروژه ها پیچیده است، زیرا آنها اغلب در مناطق حفاظت شده مانند جنگل ها، سیستم های رودخانه ای یا مناطق شهری قرار می گیرند، که نیاز به رعایت دقیق مقررات زیست محیطی برای جلوگیری از تاخیر دارد.

علیرغم این چالش ها، پروژه های آبی پمپ شده مزایای اجتماعی-اقتصادی قابل توجهی را برای مناطقی که در آن مستقر هستند ارائه می دهند.

علاوه بر تضمین تامین برق پایدار، آنها می توانند رشد زیرساخت ها را تحریک کنند و دسترسی را در منطقه بهبود بخشند، علاوه بر این، این پروژه‌ها فرصت‌های شغلی ایجاد می‌کنند، به ویژه برای ساکنان در طول ساخت و ساز و بهره‌برداری، و در نتیجه اقتصاد منطقه را تقویت می‌کنند.

مالکیت معنوی مجله انرژی (energymag.ir) علامت تجاری ناشر است... سایر علائم تجاری مورد استفاده در این مقاله متعلق به دارندگان علامت تجاری مربوطه می باشد، ناشر وابسته یا مرتبط با دارندگان علامت تجاری نیست و توسط دارندگان علامت تجاری حمایت، تایید یا ایجاد نشده است، مگر اینکه خلاف آن ذکر شده باشد و هیچ ادعایی از سوی ناشر نسبت به حقوق مربوط به علائم تجاری شخص ثالث وجود ندارد.