موشک هایی با موتور اتوفاژ

موشکی که بدنه خود را برای سوخت می خورد، نمونه اولیه Ouroboros-3 یک موتور موشک اتوفاژ است که برای یک مرگ آتشین طراحی شده است.

از آنجایی که صورت های فلکی ماهواره ای و زباله های فضایی همچنان مناطق مداری بالای زمین را پُر می کنند، محققان در جستجوی راه هایی برای جلوگیری از اضافه شدن این مشکل رو به رشد هستند.

به گفته یک تیم از محققان، یک راه حل ممکن است شامل استفاده از موشکی است که فیزیک خود را برای سوخت پرتاب استفاده می کند.

محققان دانشگاه گلاسکو می گویند که اولین نمونه اولیه موتور موشک اتوفاژ (autophage) موفق و بدون پشتیبانی (خودخوار - به لاتین self-eating) را معرفی کرده اند.

Ouroboros-3 که در اوایل این هفته در انجمن علمی فناوری هوانوردی و فضانوردی آمریکا معرفی شد - از نماد مصری باستانی مار که دم خود را می خورد - از بدن خود به عنوان منبع سوخت اضافی استفاده می کند.

در ویدئویی از این آزمایش‌ها، اوروبوروس-3 در حالی که بدنه آن در طول پرتاب شبیه‌سازی شده سوخته است، از نظر طول کوچک می‌شود.

موشک‌های متعارف امروزی سوخت خود را در مراحل جداگانه ذخیره می‌کنند که پس از پایان یافتن به بیرون پرتاب می‌شوند یا در حین ورود مجدد به جو بسوزانند یا تبدیل به یک قطعه دیگر از زباله‌های فضایی مداری شوند.

Ouroboros-3 پس از انجام وظایف خود با توجه به اینکه وظیفه پرتاب و ارسال محموله کوچک و بدون خلبان به مدار را بر عهده خواهد داشت، رد بسیار کمی از خود بر جای می گذارد.

پس از اولین احتراق با استفاده از یک پیشرانه اصلی متشکل از اکسیژن گازی و پروپان مایع، محفظه لوله پلاستیکی پلی اتیلن با چگالی بالا Ouroboros-3 متعاقباً با ادامه سوختن موشک به نیروی محرکه اضافه می‌شود.

دقیقاً مانند شعله شمع که موم خود را می خورد، این کیس به اندازه یک پنجم کل پیشران لازم را تأمین می کرد و در پرتاب های آزمایشی، Ouroboros-3 به اندازه 100 نیوتن نیروی رانش تولید کرد.

ساختار یک موشک معمولی بین 5 تا 12 درصد از کل جرم آن را تشکیل می دهد، پاتریک هارکنس استاد مهندسی دانشگاه گلاسکو و سرپرست پروژه در بیانیه‌ای در اوایل این هفته گفت: آزمایش‌های ما نشان می‌دهد که Ouroboros-3 می‌تواند مقدار بسیار مشابهی از جرم ساختاری خود را به عنوان پیشران بسوزاند.

اگر ما بتوانیم به جای آن حداقل مقداری از این جرم را برای محموله در دسترس قرار دهیم، یک چشم انداز قانع کننده برای طراحی های آینده موشکی خواهد بود.

آزمایش‌های بعدی همچنین نشان داد که تیم چگونه می‌تواند سوختگی موشک اتوفاژ خود را کنترل کند و به آن اجازه راه‌اندازی مجدد، ضربان در الگوی روشن/خاموش یا دریچه گاز را می‌دهد.

هارکنس ادامه داد: این نتایج گامی اساسی در مسیر توسعه یک موتور موشک اتوفاژ کاملاً کاربردی است.

اگرچه هنوز یک نمونه اولیه اولیه است، اما این تیم امیدوار است که تکرارهای آتی Ouroboros-3 را به اندازه کافی برای پشتیبانی از ارسال محموله‌هایی مانند ماهواره‌های نانو به مدار بدون به هم ریختن جو بیشتر کند.

در صحبت با Gizmodo در روز پنجشنبه، هارکنس قصد دارد موشک اتوفاژ خود را تا حدود دو مرتبه تقویت کند - هر چند بیشتر از این احتمالاً غیر ضروری است، زیرا تحویل احتمالاً محدود به محموله های نسبتاً کوچک خواهد بود.

با این حال موشک‌های اتوفاژ روزی می‌توانند جایگزینی برای مشکلات پرهزینه و به هم ریخته طرح‌های موجود در صنعت فضایی را فراهم کنند و علاوه بر این هر چیزی که به جلوگیری از تحریک آبشار کسلر (بیش از 23 هزار قطعه زباله ای گفته می شود که در فضای بالای جو، معلق هستند) کمک کند، مطمئناً خبر خوبی است.

مالکیت معنوی مجله انرژی (energymag.ir) علامت تجاری ناشر است... سایر علائم تجاری مورد استفاده در این مقاله متعلق به دارندگان علامت تجاری مربوطه می باشد، ناشر وابسته یا مرتبط با دارندگان علامت تجاری نیست و توسط دارندگان علامت تجاری حمایت، تایید یا ایجاد نشده است، مگر اینکه خلاف آن ذکر شده باشد و هیچ ادعایی از سوی ناشر نسبت به حقوق مربوط به علائم تجاری شخص ثالث وجود ندارد.