FastRig می تواند به کشتی های باری کثیف (مخصوص حمل زباله های صنعتی) کمک کند تا انتشار گازهای گلخانه ای را تا یک سوم کاهش دهند، همانطور که مهندسان و محققان به ایجاد کشتی های حمل و نقل پایدار جدید و منابع سوخت جایگزین ادامه می دهند، برخی گروه ها در عوض به دنبال بهبود طرح های قایق های موجود هستند.
یک راه حل ممکن است مقاوم سازی کشتی های باری با بادبان های بال مانند عمودی غول پیکر که قادر به بهره برداری از نیروی باد به عنوان منبع اصلی انرژی هستند باشد.
آخرین نمونه از شرکت Smart Green Shipping است که اخیراً با دانشگاه ساوتهمپتون برای آزمایش بادبان بال FastRig با ارتفاع 20 متر (65.6 فوت) شریک شد، کشتی ای که این ارتقا دوستدار محیط زیست را دریافت کرد یک کشتی باری 5000 تنی بود که معمولا وظیفه حمل زباله های هسته ای را بر عهده داشت.
طبق اعلام دانشگاه ساوتهمپتون در 23 اکتبر، کشتی اقیانوس آرام در یک سفر سه هفته ای در اطراف بریتانیا حرکت کرده است تا FastRig (بادبان) قابل جمع شدن خود را آزمایش کند و در همین حال، دانشمندان دانشگاه ساوتهمپتون بر آزمایش دریای کنترل شده (شبیه سازی دریا در استخرهای غول پیکر) نظارت می کنند و در عین حال داده هایی را در مورد عملکرد کلی آن در شرایط مختلف اقیانوس جمع آوری می کنند.
این نمونه اولیه که به طور کامل از مواد قابل بازیافت از جمله آلومینیوم ساخته شده است، مانند ترکیبی از بادبان و توربین بادی عمل می کند تا در طول سفر به کشتی عظیم کمک کند، FastRig با استفاده از یک سیستم خودران روی کشتی، بسته به شرایط باد فعلی در اطراف کشتی، می تواند خود را مستقر یا جمع کند.
ویدیو: FastRig حمل و نقل سبز هوشمند افزایش می دهد
پس از بالا آمدن بادبان، مجموعه‌ای از حسگرها داده‌های باد را به سیستمی می‌رسانند که مؤثرترین زوایا و موقعیت‌های چهار بخش لولایی بال را محاسبه می‌کند، هنگامی که شرایط آب و هوایی نامطلوب می شود، سیستم FastRig می تواند خود را پایین بیاورد (بادبان جمع می شود) و به موازات عرشه کشتی باری قرار بگیرد در حالی که فضای نسبتاً کمی را اشغال می کند.
به طور معمول این باربر 341 فوتی با هزاران پوند زباله هسته ای در داخل چهار انبار محموله محافظت شده با طراحی ویژه پر می شود و با یک سفر بر روی اقیانوس آرام، می‌توان آن را تا 10000 مایل بدون توقف با سرعتی تا 14 گره (16.11 مایل در ساعت) طی کرد.
با این حال، این کشتی باری در طول آزمایش سه هفته‌ای خود خالی از هرگونه مواد هسته‌ای باقی می‌ماند.
جوزف بنکس از مؤسسه دریایی و دریانوردی دانشگاه ساوتهمپتون در بیانیه روز چهارشنبه گفت: قرار دادن بادبان‌های مستقل قرن بیست و یکم برای کشتی‌های تجاری می‌تواند بلافاصله تقاضای انرژی و مصرف سوخت، کاهش هزینه‌ها و مهمتر از همه، کاهش انتشار CO2 را به همراه داشته باشد.
این فناوری ممکن است جزء کلیدی گذار چالش برانگیز به حمل و نقل بدون کربن باشد.
بانک‌ها اضافه کردند که اعتبار سنجی اضافی در دنیای واقعی در برابر مدل‌های پیش‌بینی‌کننده‌شان به آنها کمک می‌کند تا با نصب چندین FastRig با اندازه کامل، با ارتفاع 34 متر (111.5 فوت) میزان سوخت را به دقت محاسبه کنند.
اگر همه چیز طبق برنامه پیش برود، بنکس می‌گوید این بادبان‌های بادی ممکن است جزء کلیدی گذار چالش برانگیز به حمل و نقل بدون کربن باشد.
در همین حال دی گیلپین، مدیر عامل کشتیرانی سبز هوشمند، تخمین می‌زند که ممکن است تا یک سوم انتشار جهانی کشتی‌های اقیانوسی با تغییر به سیستم‌های انرژی بادی مهار شود - یک چشم‌انداز امیدوارکننده زیرا انتشار گازهای گلخانه‌ای با وجود شرایط اضطراری تغییرات آب و هوایی همچنان در حال افزایش است - وزارت حمل و نقل بریتانیا پیش از این تخمین زده بود که حدود 40000 کشتی باری با اندازه مشابه ممکن است روزی واجد شرایط ارتقا به انرژی باد و نصب بادبان شوند.
Pacific Grebe اولین کشتی باری نیست که فناوری بادبان های بادی مشابهی را دریافت می کند و سال گذشته، یک جفت بادبان های 125 فوتی (38 متر) بر روی کشتی WindWing Pyxis Ocean در اولین سفر شش هفته ای خود از چین به برزیل، در نهایت تا 12 تن سوخت در روز صرفه جویی کرد.
شرکت‌های دیگر، از جمله Oceanbird سوئد، در حال ساخت و آزمایش تجهیزات بادی خود برای حامل‌های بار هستند.
به سوخت های جایگزین برای حمایت از انتقال کشتیرانی جهانی به آلایندگی صفر نیاز است، اما کیفیت، چگالی انرژی، در دسترس بودن و هزینه این سوخت ها ناشناخته است و بسیاری از کارشناسان معتقدند باد راه حل ساده است.
لینک سایت مرجع
مالکیت معنوی مجله انرژی (energymag.ir) علامت تجاری ناشر است... سایر علائم تجاری مورد استفاده در این مقاله متعلق به دارندگان علامت تجاری مربوطه می باشد، ناشر وابسته یا مرتبط با دارندگان علامت تجاری نیست و توسط دارندگان علامت تجاری حمایت، تایید یا ایجاد نشده است، مگر اینکه خلاف آن ذکر شده باشد و هیچ ادعایی از سوی ناشر نسبت به حقوق مربوط به علائم تجاری شخص ثالث وجود ندارد.
